In ons werk proberen wij altijd te luisteren naar de vragen die niet gesteld worden. Wat wil een opdrachtgever echt en hoe kunnen wij ervoor zorgen dat we die vraag beantwoord krijgen. Ook in bijeenkomsten waarin we bijvoorbeeld met inwoners het gesprek aangaan, is het van belang om zonder oordeel te luisteren en alle meningen, ideeën en suggesties mee te nemen en te verwerken. Omdat wij als onafhankelijke partij hiervoor gevraagd worden, kunnen wij dit heel goed, aangezien we geen enkel belang vertegenwoordigen, behalve het belang om zoveel mogelijk informatie op te halen. En toch…hoe oordeelvrij zijn wij? En horen en zien we echt wat er gezegd en gecommuniceerd wordt?

En dan ontmoet je een persoon die dit zo goed spiegelt. Afgelopen voorjaar ben ik voor het eerst moeder geworden van een dochter en heb ik mogen ervaren wat het écht betekent om zonder oordeel te leven en goed te leren luisteren. Zonder woorden, maar met gebaren, geluidjes en bewegingen geeft ze aan wat ze wil, wat ze niet wil, waar ze behoefte aan heeft en wanneer ze gewoon even gezien wil worden. Het zit ‘m in de details, een gebald vuistje betekent simpelweg ‘ik heb honger’, een trappend beentje ‘ik heb last van mijn buik’ en zo zijn er nog tal van voorbeelden. Mijn dochter is nog een Tabula Rasa, een onbeschreven blad, en oordeelt niet, ervaart alleen en leert van iedereen.

Nu ik weer terug ben van verlof merk ik hoe bijzonder het is om zo puur te kunnen communiceren, en wat het mij leert in mijn dagelijks werken. We zijn geneigd om in de snelheid van het werk soms in te vullen hoe een ander denkt en te weten wat iemand wil. Maar geef het eens wat meer tijd, laat je (voor)oordelen los, observeer en luister naar de woorden die niet gezegd worden, dan pas krijg je antwoorden op vragen die niet gesteld worden maar wel graag beantwoord willen worden.