In oktober was het weer bingo met de, zoals meestal, super actuele uitgave van SMO (Stichting Maatschappij en Onderneming)!

In “Ketens van duurzaamheid, van externe druk naar interne drive”, wordt zichtbaar hoe grote ondernemingen zich met sterke ambities profileren in duurzaamheid. En dat niet vanwege de greenwashing, maar om zich in de markt te onderscheiden van andere aanbieders. Het boek gaat over het belang van samenwerking in ketens (van grondstof en productie tot afval) en over leiderschap en concurrentiepositie.

De samenstellers hebben voor het boek niet de minste bedrijven bezocht: AkzoNobel, CocaCola, McDonald’s, Sita en Tata Steel komen uitgebreid aan het woord. Zij gaan in op de vraag hoe ondernemingen beter kunnen samenwerken met toeleveranciers en afnemers om hun duurzaamheidprestaties te verbeteren. Het levert een boeiend boek op, dat zicht geeft op de interne drive van ondernemingen om te veranderen. Het maakt duidelijk dat de echte successen in duurzaamheid niet het gevolg zijn van overheidsingrijpen, maar van een diepgewortelde wens van de samenleving en dus van de markt. 

En dat is inspirerend: hier wordt sterk zichtbaar dat de relatie tussen bedrijfsleven en overheid fundamenteel moet veranderen.

John Brands (CocaCola) signaleert in Nederland een goede voedingsbodem voor die noodzakelijke samenwerking tussen toeleveranciers en producenten, vanuit de constatering dat Nederlanders erg geneigd zijn tot samenwerking. Ton Geurts (AkzoNobel) tilt die samenwerking naar een wat hoger schaalniveau met zijn stelling dat multinationale concerns het voortouw moeten nemen voor een hele andere productiewijze, omdat ze daarmee een rol kunnen vervullen die landen niet meer kúnnen vervullen. Zo!

Het boek is wat mij betreft verplicht leesvoer voor iedereen die inkoopt en verkoopt, in overheid of bedrijf. Het maakt duidelijk dat duurzaamheid versterken iets anders vraagt dan de ‘traditionele deal’ over volume, prijs en kwaliteit.